Waarom een sportproject
De motivatie om sportprojecten op te zetten
De motivatie om sportprojecten op te zetten komt voort uit mijn eigen ervaring met het sportproject Heerenveen. Ik realiseerde mij dat ik te maken had met een heel kwetsbare doelgroep die al erg veel meegemaakt hadden op persoonlijk en relationeel vlak. Een doelgroep die weinig ondersteuning in hun leven had gekend. Ze zaten in de overlevingsstand. Ik besloot hierdoor om mijzelf kwetsbaar op te stellen, om een voorbeeld voor hen te kunnen zijn. Ik ontdekte dat ik erg veel leerde door deze opstelling en vond het eigenlijk ook wel mooi om persoonlijke punten en ontwikkelpunten te delen met de deelnemers.
Maar wat mij het meeste deed was dat de groep mijn houding overnam. Ze stelden zich ook kwetsbaar op en wilden ook groeien als mens
Zelfwaardering, zelfvertrouwen en zelfliefde
Ik bezocht jongeren waar zorgen over waren qua alcohol- drugs- game- of pornoverslaving. Ik motiveerde hen dan om in behandeling te gaan en als ze hier nog niet aan toe waren, dan nodigde ik hen uit om mee te doen aan het sportproject.
Ik zat zelf in een huwelijksrollercoaster en was nog erg opzoek naar mijzelf, een plaats in de maatschappij en ik ontdekte dat ik eigenlijk geen zelfvertrouwen had. Dat ik al jaren een rol speelde. Je zou kunnen zeggen, dat ik in proces was om een betere versie van mezelf te worden. Die aan het ontdekken was wie ik ben, waar ik goed in ben en hoe ik dit dan doe. Allemaal dat soort dingen.
Bij de ontbijtsessies moest ik eerst natuurlijk een beetje uitvinden hoe ik daar wilde zitten. Met welke houding, intonatie. Wat wilde ik zeggen en hoe persoonlijk moet je het maken of houd je het juist professioneel en afstandelijker. Ik merkte al vrij snel dat ik tijdens de gesprekken mijn proces ook met de deelnemers wilde delen. Om hen te laten zien dat je je op elk moment kunt (her)ontdekken, dat je kwetsbaarheid misschien juist wel je kracht is, dat je kwetsbaarheid tonen misschien juist laat zien dat je sterk bent en je jezelf respecteert. Dat zelfvertrouwen iets is wat je kan leren opbouwen als je durft toe te geven dat je misschien nog niet voldoende hebt om de dingen te gaan doen die je eigenlijk wil gaan doen.
Ik wilde een veilige haven voor hen zijn. Een plek creëren waar ze zichzelf konden en mochten zijn. Want om te kunnen groeien, heb je ruimte nodig. Ruimte in elke betekenis van het woord. En heb je steun nodig en vertrouwen dat de mensen met wie je je ontwikkeling deelt, dit voor zich houden en er van leren. Ik merkte dat ik die veilige haven ben. Want ik maak makkelijk contact, zorg snel voor een betrouwbare band en schroom niet om te confronteren.
Door mijzelf zo op te stellen, heb ik verhalen gehoord van jongeren over wat hun ouders hun hadden aangedaan of hoe ze hun juist hadden verwaarloosd. Hierdoor zat ik soms met een brok in mijn keel hun ongelofelijke verhalen aan te horen. Ik zag ze vervolgens opbloeien, opnieuw naar school gaan. Werk vinden dat echt bij hun paste en waar ze dus ook echt gelukkig van zijn geworden.
Met pijn in mijn hart stopte ik met deze baan omdat ik volledig voor mijzelf kon gaan werken en het daardoor niet meer kon combineren met mijn zzp-schap. Ik hoopte vurig dat ik meer sportprojecten kon gaan opzetten, maar liep tegen een oud probleempje op. Zelfvertrouwen. Nu op een andere niveau, want hoe overtuig je mensen om te investeren in een sportproject. Beetje sporten, beetje praten. Tsja ze zien me aankomen. Heb je weer zo’n zzp’ertje met een goed idee. Hmmm lastig. Weer verdieping zoeken in mezelf. Weer dieper kijken in mezelf. Nog eerlijker worden tegen mezelf. Weer een tijdje diep in een putje staren en pijn beleven. Tot dat ik op het moment kwam dat ik dacht en nu is het klaar! Dit moet anders. Ik heb grenzen gesteld aan mijzelf en de wereld en keuzes gemaakt. Fijne gesprekken gevoerd met goede feedback. Vanaf nu gaat het zo. Ik focus mij alleen nog maar op de dingen waar ik invloed op uit kan oefenen en waar ik in geloof!