Nadia

Was een vrouw van 32 jaar die ik ontmoette in het sportproject in Heerenveen. Ze had geen werk, weinig vooropleiding genoten, ze zat al 4 jaar in de schuldhulpverlening omdat haar ex-vriend grote kosten had gemaakt op haar naam. Ze leefde van €40,- per maand. Ze had weinig familie en vrienden en at elke dag knakworst met mosterd. Ze hield niet van sporten maar voor haar voelde Sc Heerenveen als familie, want ze mocht om de twee weken met de vlag van Sc Heerenveen in het stadion lopen. Hierdoor zat zij inmiddels al 7 jaar in het project. In die periode werd het sportproject nog gebruikt als een dagbestedingsproject.

Als ik haar vroeg wat haar ambities waren dan reageerde ze kribbig en kort, want ze wilde niets anders dan dit leven. Ze dacht namelijk dat ze niets kon en dat niemand op haar zat te wachten. Omdat ik meer wilde kunnen bieden, dan alleen wekelijks sporten en een sociaal vangnet functie vervullen. Heb ik in overleg met mijn samenwerkingspartners en de gemeente het sportproject toen omgetoverd in een sociaal re integratieproject. Waarbij deelnemers trajecten van 6 maanden kregen. Wel met de mogelijkheid om sneller uit te treden als dat mogelijk was en dat de trajecten verlengd konden worden indien nodig. Zo kwam er meer structuur in het project met duidelijker doelstellingen en ambities.

Het kostte een aantal gesprekken en Nadia moest wat frustraties en angsten door, maar uiteindelijk zijn we samen naar een jobcoach gegaan. Deze jobcoach vond uiteindelijk een mooie baan voor haar bij een internationaal vrachtbedrijf. Haar taak was administratief van aard. Ze werd betaald door de werkgever en een deel door de gemeente. Haar werkgever was erg tevreden. Ze was zelf erg verbaasd en heel blij dat ze uiteindelijk de stap genomen had. Zo kon ze uit de bijstand gaan en sneller haar schulden afbetalen.