William

Ik heb bijna twee jaar gewerkt bij Verslavingszorg Noord Nederland als outreachend jongeren-werker/-hulpverlener. Eén van mijn werkzaamheden was het leiden van een sportproject.

William kwam bij het sportproject nadat hij een aantal maal speed gebruikt had en dit bij hem voor zorgde dat hij in een psychose terecht was gekomen. Zijn vader was verslaafd aan alcohol en zijn broertje aan coke, GHB, speed, wiet en alcohol. Hun moeder was drie jaar geleden overleden.

William was een lieve enthousiaste jongen van 23 jaar met de diagnose ADHD, hij wilde het sportproject gebruiken om zo snel als mogelijk weer aan het werk te komen, want hij voelde zich schuldig dat hij een uitkering genoot. Dit zorgde ervoor hij een nieuwe wind door de groep joeg. Eén van; “Ik kom hier om te sporten, dus het gas erop. Ik wil hier zo snel mogelijk weer weg. Hoe kan ik dit doen.” Dit deed hij door actief te sporten, tijdens het eten zich kwetsbaar op te stellen en zijn verhaal durfde te vertellen. Daarnaast luisterde hij goed naar adviezen en was hij actief opzoek gegaan naar aanbieders van werk.

Hij vertelde mij op een gegeven moment dat zijn vader in een huisje op een camping woonde en de hele dag een alcohol dronk. Hij vroeg of ik niet eens met hem zou kunnen praten. Dit heb ik gedaan. Het was een emotioneel gesprek. Vader mistte Wales, waar hij vandaan kwam. Hij bleef in Nederland voor zijn jongens. Hij voelde zich al 23 jaar ongelukkig. Sinds een jaar of twintig dronk hij alcohol om zijn gevoelens te onderdrukken. Ik vertelde hem dat zijn zoon mij had gevraagd om hem te bezoeken omdat hij bezorgd over hem was en wat de verslaving van zijn vader hem deed. Hij vroeg mij wat hij zou kunnen doen. Ik heb hem aangemeld bij de volwassen hulpverlening van VNN (Verslavingszorg Noord Nederland).  Samen met hen is het hem gelukt om te stoppen met zijn gebruik.

Zijn broertje verdiende zijn geld vooral met dealen en had twee geweren en pistolen in zijn huis liggen. De politie en mijn collega’s benadrukten mij hierom, dat ik hem moest uitnodigen op kantoor. Ik ging bij hem langs en inderdaad lagen er een paar pistolen en geweren her en der in de woning. Ik vertelde hem dat zijn broer mij had gestuurd, dat ik van zijn situatie afwist en dat ik het dichtste bij de deur zat, om indien nodig een sprintje te kunnen trekken naar de voordeur. Ook hij vertelde me dat hij zijn moeder enorm miste en dat hij hier niet mee om kon gaan. Dat hij van gebruiker ook dealer was geworden. Dat hij bang was om omgelegd te worden door grotere dealers, dat hij wilde stoppen met dit leven, maar niet wist hoe. Ik belde wat collega’s en hij kon na twee weken komen detoxen. Nadat hij was opgenomen vluchtte hij na twee dagen alweer naar buiten. Drie jaar later opende ik mijn facebookpagina weer eens en zag ik berichtjes van een gelukkige broer. Die afgekickt was en een nieuw leven was begonnen. We hebben nog een paar keer gechat. We praten vooral over zijn nieuwe hobby’s als de natuur en vissen.

William wilde zo graag weer aan het werk dat hij eerst een baan aannam die totaal niet bij zijn persoonlijkheid paste, ondanks de adviezen van de groep, die hem dit afraadde ging hij vol enthousiasme aan de slag. Na drie weken belde hij me op om te vragen of hij terug kon komen bij het sportproject, want de baan paste niet bij hem.

Nadat hij eerst wat teleurgesteld was, ging hij na een paar weken weer als een wervelstorm door de sportschool en de gezamenlijke sportactiviteiten en ging hij weer op zoek naar een nieuwe baan. Uiteindelijk vond hij dit bij een fietsenzaak. Waar hij lekker kan sleutelen en elke dag geniet van wat hij die dag gemaakt heeft. Hij heeft een vriendin met twee kinderen (uit een vorige relatie), die zij samen opvoeden.